آیت الله علامه حسن زاده آملی می گوید : من به آقای سید محمدحسن الهی (برادر بزرگتر علامه طباطبایی«ره») که در عرفان و سیر و سلوک شاگرد مرحوم قاضی بود  مکرر عرض می کردم : وفتی خدمت آقا می رسید ، از جانب من خواهش کنید که مرا هم در شرف خدمت حضرت امام مهدی (عج) شریک خود نمایند و برای من نیز اجازه ملاقات بگیرند... روزی در شهر آمل ، بعدازظهر مشغول استراحت بودم ، بچه ها خیلی سروصدا می کردند و مانع استراحتم شدند. من عصبانی شدم و به آنها تندی و پرخاش کردم! پس از مدتی از رفتار خود پشیمان شدم و از اینکه بچه ها را ناراحت کردم عذاب وجدان داشتم. عصر رفتم بازار و مقداری شیرینی و میوه خریدم و به منزل آوردم که شاید به این وسیله دل بچه ها را بدست آورم. با این حال ، آشفته خاطر بودم و وجدانم آرام نمی گرفت. سرانجام تصمیم گرفتم به تبریز سفر کنم و با مرحوم الهی دیداری داشته باشم. خدمت ایشان که رسیدم ، پیش از آنکه علت سفرم را بیان کنم ، گفتم : آقاجان ! عرض مرا خدمت استاد رساندید؟! فرمود : من راجع به این موضوع نامه ای به شما نوشتم و چون نشانی شما را نداشتم ، خدمت آقای اخوی فرستادم که به شما برساند. در آن نامه آورده ام که وقتی پیام شما را به آقا عرض کردم ، ایشان تاملی فرمودند و سپس با ناراحتی ابراز داشتند : ایشان چگونه می خواهند این راه را طی نمایند با آن اخلاق تندی که نسبت به عائله و کودکان انجام داده و با آنها دعوا کردند؟! با آن اخلاق و تندی ، چگونه می شود به این رتبه و مقام رسید؟!

آری ، سالک باید هوشیارانه مواظب و مراقب خود باشد و تمام اعضاء و جوارح خود را همیشه کنترل کند.

*منبع : کتاب مردان علم در میدان عمل (سید نعمت الله حسینی) ، چاپ اول ، ج 5 ، ص 377 تا 379

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه:

: مرتبه

موضوع : <-PostCategory->
ارسال شده توسط علی چنگیزیان در تاریخ سه شنبه 5 ارديبهشت 1396برچسب:,

|